Verlaten

Eigenlijk kan ik het me niet herinneren. Wat ik weet, is me later verteld. Het is niet een verhaal, dat graag verteld wordt, gelukkig. Maar wel een bepalend verhaal in mijn leven. Best logisch, want ik was tweeënhalf, toen ik voor de eerste keer door mijn moeder werd verlaten.

Het begon met een enorm ruzie tussen mijn moeder en mijn stiefvader. Een knallende ruzie, waarna eerst hij wegliep en toen zij. Hij uit boosheid en zij uit…. Tja, uit irritatie, denk ik. Ze kon er niet tegen dat ze in de steek werd gelaten door hem en alleen achterbleef met drie kleine kinderen. Ze was boos, of teleurgesteld, of allebei en had even helemaal geen zin om op dat moment ook nog voor drie kinderen te moeten zorgen.

Ze pakte een tas in en vertrok. Of ze ons gedag heeft gezegd, een knuffel heeft gegeven of gewoon de deur achter zich heeft dicht getrokken, weet ik niet. Daar denk ik liever niet over na. Ook niet over de dagen erna…

Twee dagen later gaat het verhaal verder, omdat mijn moeder toen mijn tante belde en zei dat ze naar Zweden was vertrokken. Mijn tante, die wist dat ook mijn stiefvader niet bij ons was, schrok zich rot en is direct in de auto gesprongen. Ze belde mijn stiefvader en de politie en gezamenlijk zijn ze ons huis binnen gegaan.

Dan komt het moment in het verhaal, waarbij ik altijd mijn adem in hou. Dan krijg ik pijn in mijn buik en wil ik eigenlijk niet meer luisteren. Mijn tante weet nog goed hoe stil het was, toen ze deur opende. Die stilte van een leeg huis, hoewel zij zeker wisten dat wij er moesten zijn. Drie kleine kinderen, één nog een baby en twee peuters. Die stilte, die hen overviel en verraste. Die maakte dat de gruwelijkste scenario’s zich in hun hoofd afspeelden.

Heel voorzichtig waren zij naar binnen gelopen. Bang om dingen te zien, die hun leven voor eeuwig zouden veranderen. Heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees, tussen wel of niet doorlopen, tussen leven en dood. En toen, toen was daar een lange, diepe snik. En nog één.

Mijn zusje zat in haar wipstoeltje met een gezicht nat van tranen, en snikte uitgeput. Moe gestreden van al het huilen, de hoop opgevend dat haar mama ooit nog kwam. De opluchting bij de volwassenen was onbeschrijfelijk. Mijn tante nam haar zo snel mogelijk in haar armen om haar de troost te geven, waar ze zo naar snakte. Mijn stiefvader liep door naar de slaapkamer. Hij luisterde en legde zijn vinder op zijn lippen om iedereen stil te krijgen. Daar, hij hoorde een zacht gesnik. Zachtjes schoof hij de deur van de kast open en zag mij en mijn broertje met de armen om elkaar heen met bange, betraande gezichtjes zitten. Helaas voel ik zelfs nu, nu ik twintig ben, nog steeds die angst van toen en kan ik díe herinnering maar niet vergeten.