Coach je coach!

We zijn nu 3 maanden bezig. In die 3 maanden hebben we samen al veel gedaan. Je vertelt me over je angsten, over je leven en hoe het zover heeft kunnen komen. Eigenlijk weet je dat niet eens. In je leven zijn zoveel dingen gebeurd. Van misbruik toen je klein was, tot een aan alcoholverslaafde moeder, en alles wat daar mee samen hangt. Jij bent hierin opgegroeid en op een bepaald moment kon je dat niet meer bolwerken.

Je hebt de neiging om als een hypochonder elke ziekte, klacht of aandoening op internet op te zoeken. Je bent steeds bang dat jij dat ook hebt. Het is onvoorstelbaar hoeveel ernstige ziektes je kunt hebben als je last hebt van duizelingen, misselijkheid en vermoeidheid. Ik benoem voorzichtig dat je misschien gewoon last hebt van duizelingen, misselijkheid en vermoeidheid. Dat je lichaam en hoofd weinig meer gewend zijn en weer moeten wennen aan bewegen,  aan  buiten zijn en iets doen.

Je wil heel graag beter worden, weer alles durven doen en je goed voelen. Dat is jouw drijfveer om ook na een tegenslag de draad weer op te pakken en door te gaan. We spreken af dat je elke dag een rondje buiten loopt. Je weet zelf het beste op welk moment van de dag dit jou het beste lukt. Soms gaat het goed en soms niet. Je bedenkt zelf dat het handig is om in een schrift je voortgang bij te houden. Dan kun je zelf zien of je vooruit gaat. Nee, je kunt zelf zien DAT je vooruit gaat.

We gaan ook wekelijks samen naar buiten. Cue exposure heet dat in therapie. Jezelf blootstellen aan datgene wat angst oproept. Je bedenkt zelf dat je twee weken lang hetzelfde rondje gaat lopen. Je hebt mij nodig om dit dan ook echt te gaan doen en om je te helpen herinneren aan dit doel. Je geeft aan dat je het fijn vindt als ik je stimuleer en je soms echt uitdaag om toch JA te zeggen als alles je hoofd NEE schreeuwt.  Zo coach je mij; je zegt wat werkt voor jou.

Ik tast af bij jou wanneer ik je uitdaag en wanneer het echt te spannend wordt. Het is belangrijk voor je om je eigen regie te hebben, om zelf je keuzes te maken.  Daarom ben ik voorzichtig om je uit te dagen een stap verder te zetten.  Je hebt me al eens eerder subtiel laten weten dat een afspraak niet goed voor je was. We hadden toen namelijk om 12.00 afgesproken. Normaal kom ik altijd om 9.00 en dat vind je fijn. Maar om je uit te dagen en weer een stap te zetten, hadden we nu 12.00 afgesproken. Je was akkoord gegaan, maar eerlijk is eerlijk, het was mijn idee. Op de dag zelf liet je me duidelijk via de app weten dat het niet ging lukken en dat je zeker niet open deed, mocht ik toch het lef hebben om te komen!

Hoe grappig was het achteraf dat je me liet weten dat ik misschien toch had door moeten zetten. Dat je misschien wel open had gedaan. Op dat moment heb ik jou weer wat gecoacht; Als je mij zo duidelijk een boodschap geeft, luister ik daar naar.  Dan respecteer ik jouw mening en zet ik niet door.  Zo stemmen we op elkaar af in de coaching.

Je hebt mij ook nodig om je te laten zien dat je vooruitgaat. Ik benoem wat er al goed gaat en geef je complimenten. Dat vind je fijn, zeg je. Je vertelt dat je vaak de neiging hebt om te vergeten wat er goed gaat. Je hoofd concentreert zich als vanzelf op de angst, op dat wat nog niet lukt. Het blijft een zoektocht, waarin we samen zoeken naar de juiste weg voor jou. Er is niet één weg, één oplossing. Dat maakt coaching zo  lastig en zo leuk. Blijf me coachen, dan coach ik jou!