Hand in eigen boezem

“Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is mijn voor- en achterkant?” Ik maak er grapjes over, maar het is voor mij de realiteit. Bij het aan- en uitkleden word ik dagelijks geconfronteerd met de littekens van mijn strijd tegen borstkanker. Mijn beide borsten zijn geamputeerd en omdat er daarna  bestralingen volgden, is mijn huid verbrand en niet geschikt voor een reconstructie. Zo plat als een dubbeltje. Ik heb protheses (kipfilets) in een speciale bh om het te verbloemen onder mijn kleding. Niemand kan het zien aan mij, maar ik zie het elke dag…

Zo is het eigenlijk altijd als er iets aangrijpends in je leven gebeurt. De littekens van pijnlijke ervaringen dragen we met ons mee zonder dat de buitenwereld er iets van hoeft te merken. Je staat er alleen voor, want al zijn er nog zoveel mensen om je heen die je liefdevol steunen; Jij moet er dagelijks mee dealen. Pas dan ga je ondervinden welke gevolgen het heeft in je dagelijkse leven. Al klinkt een bh met vulling als een simpele oplossing, in de praktijk blijkt het veel ingewikkelder.

Zo ontdekte ik dat die silicone borsten niet prettig zijn als je gaat zweten. Als ik ging sporten, naar yoga of hardlopen, gleden die bh en vullingen over mijn lichaam om op de meest absurde plaatsen te belanden. Ook als ik in een zwembad sprong, gebeurde er iets heel raars. Die dingen bleven drijven maar ik niet!! Een shirtje met een lagere hals trek ik niet aan, want als je voorover leunt, bukt of iets opraapt, kijk je zo achter mijn bh langs tot aan mijn navel. Die dingen wegen nogal wat, dus de zwaartekracht is sterker dan de bh, die sowieso al moordend strak zit en modelletje “opoe” heeft.

Daar sta je niet bij stil, tot het je overkomt. Misschien is de enige manier om deze dagelijkse uitdagingen te overwinnen om met lotgenoten te praten en creatieve oplossingen uit te wisselen. Ik kon die praatgroep helaas niet vinden. Ik begrijp dat ook wel. Ik besef dat ik er pas open over kon praten toen ik het zelf geaccepteerd had. Ik moest echt al mijn moed verzamelen, toen ik voor de eerste keer na mijn operatie voor de spiegel ging staan om mezelf te bekijken. Dagen had ik het uitgesteld, maar het moest een keer gebeuren. Daar stond ik…

,,Ik vind het zó knap hoe jij er mee om gaat!” is de meest voorkomende reactie als ik mensen er over vertel. Voor mij voelt het niet als heel knap, omdat het me geen moeite meer kost sinds ik het geaccepteerd heb. Toen hoefde ik het niet meer te verbloemen en kon ik er over praten als het handig was. Niet dat ik nu zonder protheses naar buiten ga of topless op het strand lig, maar als het te pas komt in een gesprek vertel ik erover. Ik schaam me er niet voor, maar zie onder ogen dat het littekens zijn van een strijd op leven en dood, die ik heb gewonnen!

Moed (het tegenovergestelde van angst) had ik nodig om mezelf te bekijken en de gedachten erover, die me bang maakten, te onderzoeken. Ik ben geen minder mooi mens omdat ik een gedeelte mis, wat ik eigenlijk sowieso niet echt nodig heb om gelukkig en gezond te zijn. Ik ben een mooier mens geworden, omdat deze amputatie me heeft gedwongen mijn ogen te openen. Ik hoef me nergens voor te schamen. Ik ben een mooiere vrouw geworden, omdat ik met mijn verhaal een voorbeeld kan zijn voor iedereen. Je bent perfect zoals je bent!

Hopelijk sta jij straks ook naakt voor de spiegel om jezelf te zien voor wie je bent en te gaan accepteren wat je geprobeerd hebt te verbloemen. Maar sowieso om je borsten te controleren op knobbeltjes, want het is oktober: Borstkanker Awareness maand!

Sita Korf schrijft blogs en is bezig met de publicatie van een boek. In je kracht staan is een belangrijk thema in haar verhalen. Ze put veel uit eigen ervaring. Daarnaast werkt ze als Life Coach, ze is bereikbaar via Facebook. 

In het kader van de Borstkanker Awareness maand is zij gastblogger voor Veerkrachtig!