Trots!

Vanmorgen was ik een trotse moeder! Met tranen in mijn ogen luisterde ik naar het prachtige verhaal van een trotse juf over de Cito uitslagen van mijn kind. Mijn trotse kind, die zijn scores ongeveer verdubbeld had.  Was ik nu zo blij met die uitslagen? Waren het de scores, die maakten dat zijn juf mij dit expliciet vertelde?

Of was het de voldoening dat hard werken werd beloond? Was het het besef dat mijn kind weer blij en ontspannen naar school ging?

Wat een strijd was het vorig jaar. Elke avond weer piekeren, klagen  en zo niet naar school willen. Zijn juf deed haar best, maar zijn gevoel was niet goed. Het kostte tijd aan elkaar te wennen. Hij zat met zichzelf in de knoop en was gefrustreerd. Hoe moest dat goed komen?

Het schooljaar liep ten einde. Na de zomer kreeg hij een andere juf. Een juf, die hij kende, vertrouwde en lief vond! Nu zou het beter worden, dacht hij en hij ging ervoor.

Al snel in het nieuwe schooljaar merkten wij als ouders de veranderingen. Hij sliep steeds vaker snel in, hij piekerde minder en lachte vaker.

De klik met de juf was geweldig. Ze wist hem zijn plek te geven in de klas. Hij voelde zich gezien, ervaarde successen en kreeg zin om te leren. Wat een verademing!

Nu kwam het moment van de Cito’s. Daar had hij altijd zo tegenop gezien. Dan had hij al in zijn hoofd dat hij het toch niet kon, dat hij niet goed genoeg was en dat de meeste kinderen beter waren in zijn klas. Maar zelfs nu zag ik ontspanning. Hij wilde er een succes van maken voor zichzelf. Hij wilde laten zien dat hij het kon.

Ik hoopte dat hij het beter had gedaan. Voor ons als ouders is het vooral fijn om te zien hoe lekker hij in zijn vel zit. Hij gaat met plezier naar school en vindt het steeds makkelijker om zichzelf te laten zien. Die scores maken mij niet zoveel uit. Maar hij was er zo bewust mee bezig geweest, dan is het voor hem fijn als blijkt dat zijn inzet beloond wordt.

Vanmiddag liep ik even de klas in. Juf kwam naar me toe en vertelde dat hij applaus had gekregen van de klas. Een applaus, omdat hij zichzelf zo had enorm had verbeterd. De leerlingen vertelden  ook dat zijn werkhouding veranderd was. Hij glom, vanwege zijn prestatie en vooral vanwege de waardering van zijn juf en zijn medeleerlingen. Juf vertelde mij het zo trots, niet vanwege de scores, maar vanwege de sprongen die hij heeft gemaakt. Hij heeft zichzelf overwonnen en laat zien wie hij is. Mijn tranen hadden weinig te maken met cijfers of scores, ze weerspiegelden alle stappen die we in de afgelopen jaren hadden gezet. Ze staan voor de veerkracht van een kind, mijn kind, en tegelijk voor alle kinderen die zo graag gewaardeerd willen worden om hetgeen ze laten zien!